Geen beeldend kunstenaar in Apeldoorn die zo snel op de actualiteit reageert als Emiel Bruggeman. Deze keer richt hij zijn pijlen op de Nederlandse bijdrage aan het Songfestival en de vermeende pedofiel Michael Jackson.
Bruggeman heeft gevoel voor actualiteit. In het verleden liet hij zich onder meer inspireren door Donald Trump, de lawine die prins Friso het leven zou kosten en de uitspattingen van diens grootvader prins Bernhard.
Met weemoed zal Bruggeman terugdenken aan de tijden waarin Nederland nog een rol speelde op het Eurovisie Songfestival. In die dagen bevond het oostelijke deel van ons continent zich nog achter een muur van steen en prikkeldraad. Deelname van de Sovjetunie en z’n bufferstaten was uitgesloten.
Teddy Scholten en Corry Brokken wonnen een kleine zestig jaar geleden waarna ons land moest wachten tot 1969 toen Lenny Kuhr met haar Troubadour (met drie anderen) de hoogste eer voor zich opeiste. Pakweg een decennium later was het weer prijs met Teach-In. En vervolgens was het bittere armoede op een enkele uitschieter (Ilse en Waylon) na.
Maar sinds gisteren is alles anders. Duncan Laurence scoort met zijn Arcade ongekend hoog bij de bookmakers. Nederland lijkt nu al zeker van de finale…
Emiel Bruggeman ziet echter de nieuwe bui hangen. Hij meent dat Nederland opnieuw voor aap zal staan. ,,’t Wordt weer niks”, voorspelt hij pessimistisch. En van de verhalen rond Michael Jackson wordt hij ook al niet vrolijk. Maar dat hoeft ook niet. Licht gedeprimeerd is Bruggeman op z’n best.
Overigens komt Lenny Kuhr (eind mei) naar Orpheus. De vorige keer tekende de zangeres voor een gave show. Met uiteraard als toegift…..haar winnende lied. Wie weet tovert Emiel tegen die tijd een troubadour uit de hoge hoed.
