Soms krijg je een trigger om meer te weten over een onderwerp. In dit geval was mijn trigger de krantenkoppen “Gemeenten met wijkteams zijn duurder uit”.
In het genoemden CPB-rapport worden gemeenten zonder wijkteams vergeleken met gemeenten die wel een wijkteam hebben. Het is een cijfermatige vergelijking, er wordt niet ingegaan op voordelen, nadelen, of meerwaarde van wijkteams wat betreft de sociale taak.
Inderdaad, de conclusie is juist; statistisch gezien zijn gemeenten met wijkteam duurder uit dan gemeenten zonder wijkteams. Wat een beetje ondergeschoven is in het rapport, is dat je appels met peren vergelijkt. Grosso modo zijn gemeenten zonder wijkteam kleiner wat betreft inwoner getal en de sociale problematiek in die kleinere gemeenten is duidelijk minder heftig. Die conclusie kan ik trekken uit het feit dat de gemeenten zonder wijkteam beduidend minder WMO geld krijgen per inwoner dan gemeenten mèt wijkteam. (citaat: Te zien valt dat gemeenten met wijkteams ongeveer 27% meer Wmo-middelen krijgen dan gemeenten zonder wijkteams, 171 euro versus 134 euro per inwoner).
Persoonlijk ben ik blij met de conclusie dat wijkteams duurder uit zijn dan oorspronkelijk gedacht. De bedoeling van een wijkteam was ooit geformuleerd om ‘verborgen’ problematiek te signaleren, laagdrempelig dus. Blijkbaar lukt dat.
Goedkopere zorg was echter niet de enige belofte van de sociale wijkteams. Ze zouden ook maatwerk leveren, en daarmee betere kwaliteit van zorg bieden. Multiproblematiek zou eerder en centraler in kaart gebracht worden.
Citaat uit een onderzoek van de universiteit voor Humanistiek:
Ons eigen onderzoek wijst uit dat mensen met multiproblematiek – combinaties van bijvoorbeeld schulden, psychiatrische- en gezondheidsproblematiek – vaak de weg kwijtraken in de hulpverlening. Zij hebben recht op hulp, maar lopen vaak vast in de krochten van de bureaucratie. Zonder huis geen paspoort, zonder paspoort geen uitkering, zonder uitkering geen kapper of nette schoenen, dus geen sollicitatiegesprek, enzovoorts. Door schaamte en toenemend wantrouwen zonderen zij zich steeds verder af.
Mijn conclusie:
Bijna zeker is dat wijkteams met hun tijdige doorverwijzingen duurdere zorg op latere termijn voorkomen. En richting CPB: Graag een volgend rapport waarin een volledige kosten-baten analyse waarin vooral de moeilijk meetbare factor ‘problemen opgelost, sociale activering is geslaagd’ wordt bediscussieerd.
Nog even een kleine opmerking richting de fractie van GroenLinks:
U heeft de meest korte schriftelijke vragen gesteld die ik ooit heb gezien:
Geacht college
De fractie van GroenLinks heeft kennis genomen van het CBS rapport “De wijkteam- benadering nader bekeken. Het effect van de inzet van wijkteams op Wmo-zorggebruik”.
Apeldoorn is daarin één van de genoemde gemeenten.
Wij hebben de volgende vragen aan het college:
-Hoe beoordeelt het college het rapport en wat zijn de gevolgtrekkingen van het college?
-Welke acties zet het college in en waarom maakt zij deze keuzes?
Persoonlijk had ik graag gewild dat u als politieke partij, zelf een standpunt had ingenomen (lijdend en sturend dus). En niet een afwachtende houding aanneemt richting het college.
En de laatste opmerking, richting raadsleden die de begroting hebben goedgekeurd:
In mijn geheugen zit dat er twee jaar geleden een flinke reserve WMO is vastgesteld, na de college onderhandelingen heeft u die reserve verminderd. Dus nu niet huilen als alles duurder is dan gedacht.
Tot slot
Het is voor mij als betrokken burger een belangrijk onderwerp, graag ga ik hierover in discussie.
Over de foto’s: een ultra korte samenvatting van het CBP rapport
