Familie, vrienden, collega’s en andere belangstellenden konden vandaag, dinsdag 14 mei, afscheid nemen van Roelof Rump. De Apeldoornse fotograaf, van onder meer Apeldoorn Direct, overleed vorige week op 70-jarige leeftijd. Zoals al te lezen was in het ‘In Memoriam‘, kwam zijn overlijden voor veel mensen als een schok. Flink wat Apeldoorners kwamen dan ook naar het afscheid toe, bij crematorium Heidehof in Ugchelen.
Stadsdichter Aad van der Waal schreef een gedicht en las deze voor:
Gedicht zonder foto
I.M. Roelof Rump
‘t maatschappelijk engagement dat raakte
haar scherpe stem hier kort geleden kwijt
Veel rafelranden zijn nu onbewaakte
en onbelichte zones in de tijd
Ik weet dat zij straks weer tot mij zal spreken
maar nooit meer met dat rauw nasaal geluid
waarmee de aanklacht tegen de gebreken
van onze samenleving werd geuit
Die stem gaf feilloos richting aan mijn ogen
Nu tast mijn blik in ’t duister naar een beeld
vol strijdbaarheid en zuiver mededogen
dat geen maskering of verhulling veelt
Och, mocht die klank van dat sociaal verlangen
maar rond de rafelranden blijven hangen
© Aad van der Waal/ stadsdichter Apeldoorn Mei 2019
Na de dienst konden de aanwezigen nog met elkaar napraten en herinneringen ophalen, met daarbij wat te drinken en een broodje. ,,Als Roelof hierbij was geweest, dan was hij nu even een sigaretje gaan roken”, typeert iemand hem. Iemand anders zegt: ,,Ik weet zeker dat hij nu in de hemel aan iedereen vraagt of hij eventjes een foto mag maken.”
Henk Schutte, ex-politicus, kent Roelof vooral nog uit zijn politieke carrière. ,,Ik heb de afgelopen dagen veel over hem gelezen, maar weinig over wat hij in de politiek heeft gedaan. Ik zal er wat over schrijven.” En zo kreeg de redactie van Apeldoorn Direct vanmiddag het onderstaande verhaal binnen.
De grote politicus Roelof Rump
Het was wel duidelijk dat Leefbaar Apeldoorn de gemeenteraadsverkiezingen zou gaan winnen in 2002. Alleen: met hoeveel zetels? Hadden ze voldoende mensen om alle raadszetels te vullen? Er meldde zich een klein mannetje met een venijnige stem: Roelof Rump. Een raadszetel zat er net niet in, maar als raadsvolger en commissielid was hij bruikbaar. Roelof had vroeger voor de PvdA in de raad gezeten. Zijn roem snelde hem al vooruit: met Roelof erbij zou een fractievergadering anderhalf keer zo lang duren.
Dat bleek een leugen: ze duurden tenminste 2 X zo lang. Roelof schiep er genoegen in, als iedereen het na enig debat eens was, een steen in de fractievijver te gooien, zodat er toch weer gerede twijfel rees en alle debat nog eens over moest. Zo splitste de fractie zich al gauw in twee kampen: je was óf groot voorstander van Roelof, óf je was fel tegenstander. Dat bleef lange tijd zo, want iedereen had toch wel respect voor het kleine mannetje. Zijn kritiek was altijd terecht, hij wist meer dan anderen van welk onderwerp ook. Met andere woorden: de stenen die hij in de vijver wierp waren volmaakt van vorm en gewicht om het juiste effect te bereiken. Roelof was genadeloos slim.
Een groot dossier diende zich aan: Fibronet. Een bedrijf dat kippenmest zou gaan verbranden op een nieuw en milieuvriendelijk bedrijventerrein: de Ecofactorij. Gemeente Apeldoorn rekende zich al rijk: er zou voor miljoenen aan grond worden afgenomen. Energie en schone lucht zouden ons deel worden, en dat alles CO2 neutraal. Veel voor- en tegenstanders, veel rep en roer.
Een ingewikkeld dossier, dus zette Roelof met genoegen zijn tanden erin. Hij onderzocht alles; vooral het verbrandingsproces zelf had zijn aandacht. Hij stelde zich in verbinding met de (Engelse) ovenbouwer en stelde terechte vragen die zij niet konden beantwoorden. Pas na 8 maanden was hij klaar maar toen lag er ook wat. Roelof presenteerde zijn OPUS MAGNUM: het beroemde lijvige rapport: Zoals Apeldoorn Ruikt, Ruikt Het Nergens. Het sloeg in als een bom. Niet alleen de tegenstanders omarmden het rapport, ook bij voorstanders ontstond gerede twijfel. Zelfs de investeerders krabden zich achter de oren: waren ze wel goed bezig?
Merkwaardig genoeg werd het rapport nooit in de raad behandeld, nooit door het college vastgesteld. Maar de steen in de vijver van dit dossier was zoals gebruikelijk weer volmaakt van vorm en gewicht, en zorgde ervoor dat het maatschappelijk én het technische draagvlak tot vrijwel nul reduceerde. Toen Roelof er ook nog achter kwam dat de directeur in het verleden enige faux pas had gemaakt, stierf het dossier in schoonheid. Nooit meer wat van gehoord.
En Roelof? We zagen hem niet meer, totdat we hem in de fractiekamer tegenover betrapten: hij had zich aangesloten bij Groen Links. Leefbaar Apeldoorn was wel links, maar niet activistisch genoeg. Na elke fractievergadering gingen wij ’s avonds laat vaak met enig leedvermaak naar huis: bij Groen Links brandde nog licht en liep het condens van de ramen. We wisten wat de oorzaak was: een steen van Roelof.
Nu, 15 jaar later, genieten we nog steeds in Apeldoorn van schone lucht. Grotere problemen dan de gebruikelijke milieuproblemen kennen we gelukkig niet. Dat danken we vooral aan dat kleine mannetje dat een volmaakte steen in de politieke en bestuurlijke vijver wierp: Roelof Rump. Apeldoorn heeft veel aan hem te danken.
Henk Schutte, fractievoorzitter Leefbaar Apeldoorn 1999-2010
…….
Zo blijkt maar weer, heel veel Apeldoorners hebben herinneringen aan Roelof… wij als Apeldoorn Direct ook… we zullen hem missen. Rust zacht, Roelof…
