Zo, DWDD even weggeklikt. Het gaat weer over boeken en ik heb niets ‘meer’ met boeken. Dingen uit een ver verleden zonder linken en zonder filmpjes. We leven in een land van prinsen en prinsesjes; van smartphones en tablets en wildwaterbanen.
Als ik naar mijn millennium dochter van 21 kijk dan is het leven tot nu toe een groot pretpark geweest.
Zelfs haar twee banen heeft ze uitgekozen en doet ze met plezier. Ook de twee sportscholen zijn voor haar een bron van prachtige belevenissen. Ik voel sterk de neiging me met een column even te mengen in het debat betreffende het kinderpardon. Kinderen die hier opgegroeid zijn zijn prinsjes en prinsesjes.
Die zet je niet uit naar landen waar geen kastelen zijn.
Maar ik had me voorgenomen me niet meer met politiek te bemoeien. Alleen het gegeven dat ze dergelijke zaken bespreekbaar achten maakt hen voor mij al tot barbaren. Alle mensen die op partijen stemmen die het bespreekbaar achten zijn voor mij barbaren. Het is simpelweg geen onderwerp in mijn visie. Oorlog ook niet, dus heb ik dienst geweigerd. Zo ook weiger ik mee te praten over een kinderpardon. Het is geen optie.
Jullie zijn alweer behoorlijk aan het sleutelen aan mijn inkomen terwijl ik allang onder de armoedegrens woon en je hoort me niet. Ik bemoei me niet meer met politiek. Nou ja nu even dan maar het gaat over onze – jazeker “onze” – kinderen. We gaan weer stemmen en ik wil iedereen oproepen niet op partijen te stemmen die kinderen uit willen zetten. Kinderen die hier geboren en geworteld zijn. Ook niet op partijen die bereidt zijn te onderhandelen met als inzet andere kinderen of mensen in de toekomst. Mensen zijn geen handelswaar. En dan is er ook nog de vraag waarom?
Laten we in ze investeren – ze goed opleiden – want we hebben ze nodig in de vergrijzing. Ik wil het niet zeggen en ik mag het niet zeggen maar ik denk het wel. Onze kinderen wegsturen is rampzalig voor die levens maar tevens een pure kapitaalvernietiging. We hebben ze nodig!
Het is 10 uur geweest en zo even heb ik gehoord dat de regering eruit is. Iedereen blij. Er mogen nu zevenhonderd kinderen blijven en daarna nooit meer een kinderpardon. Iedereen blij behalve ik. Ik huil voor de kinderen van straks! Stelletje barbaren!
