APELDOORN - Hoe komen minderjarige statushouders de coronacrisis door? Nu de scholen gesloten zijn is het ook voor deze groep lastig thuis schoolwerk te doen en een dagritme vast te houden. Dankzij hulp van de Apeldoornse organisatie Yoin lukt het de pubers toch om wat te leren en te sporten in plaats van alleen maar in bed te liggen en televisie te kijken.
'We merken soms dat ze hun ritme missen, die van vroeg opstaan en op tijd naar bed', vertelt Yion begeleider Hamid Haji. Zijn collega Ronald Bos vult aan: 'Als ze niet moe zijn kunnen ze niet slapen. Dan zijn ze de hele nacht wakker en kijken ze films of zijn ze spelletjes aan het doen'. De minderjarige statushouders die Hamid en Ronald begeleiden hebben geen ouders die ze met schoolwerk helpen of op tijd naar bed sturen. Ze zijn alleen naar Nederland gereisd en wonen hier met elkaar in een huis in een gewone woonwijk in Apeldoorn.
Hulp met schoolwerk
'We helpen ze de dag doorkomen', zegt Ronald. 'Ik kom hier om half elf. De jongeren zijn dan al wakker, of moeten even geholpen worden om wakker te worden. Dan gaan we gewoon lekker aan de slag met het schoolwerk. Er staat wat fruit op tafel zodat ze wat energie krijgen. Zo proberen we de tijd vol te maken'. Er wordt ook gesport met de kinderen. Hamid vertelt: 'Soms halen we ze uit bed en zeggen kom we gaan even sporten buiten in de tuin. We merken wel dat de verveling toeslaat maar we proberen er alles aan te doen om ze uit die sleur te halen'.
18+ statushouders
Ook statushouders die achttien of ouder zijn worden niet aan hun lot overgelaten, maar deze groep jonge mensen loopt toch tegen problemen aan in deze tijden van corona. Rgat Adheam uit Eritrea bijvoorbeeld. Zij probeert Nederlands te leren voor haar inburgeringsexamen. 'Op school en thuis is niet hetzelfde', vertelt ze voor de flat in een Apeldoornse wijk waar ze samen woont met een andere jonge vluchtelinge. 'Ik moet het online leren en als ik de woorden niet begrijp kan ik nu niemand om uitleg vragen'.
Zorgen om thuis
De jonge vluchtelingen maken zich ook veel zorgen om hun familie in hun land van herkomst, waar de gezondheidszorg vaak slecht is. De mogelijkheden om met elkaar te communiceren zijn vaak beperkt of te duur. Rgat heeft twee weken geleden voor het laatst met haar familie gesproken. Iedere keer als ze met hen belt is er de angst dat er slecht nieuws zal zijn. 'Ik ben iedere keer bang als ik met met familie ga bellen', vertelt Rgat. 'Bang dat er slecht nieuws zal zijn, bang dat iemand overleden is aan corona of iets anders. Eritrea heeft niet dezelfde ziekenhuizen als Europa'.
