Stephan Peters is al 25 jaar actief als beeldend kunstenaar. Van vele markten thuis. Hij is onder andere portrettist, docent, ontwerper van werken in de openbare ruimte en maakt street-art. Hij heeft zijn atelier aan de Condorweg waar hij ook modeltekenlessen geeft.
Je hebt veel projecten gerealiseerd voor Apeldoorn. Hoe werkt dat, kun je daar iets over vertellen?
„Toen ik hier kwam wonen heb ik de kans gekregen om wat grotere projecten te kunnen aanpakken. Een van de projecten die ik heb mogen realiseren is al weer bijna 20 jaar geleden. De woningbouwvereniging St. Joseph was bezig met een project waarin ze het trappenhuis van een flatgebouw wilde opknappen, maar wilde daarbij ook kunst betrekken en wisten niet hoe ze dat moesten aanpakken, maar wel een zo groot mogelijke betrokkenheid met de bewoners. Zo zijn ze bij mij terecht gekomen. Bij dit en ook de navolgende projecten heb ik de bewoners kunnen betrekken. Mijn idee was verbinding tot stand te brengen in een trappenhuis waar zo’n honderd gezinnen wonen en daar mijn kunst een rol te laten spelen. Ik heb kinderen tekeningen laten maken met als thema ‘Mijn flat is een berg’, een handelbaar thema waar iedereen wel wat mee kan. De tekeningen heb ik geciteerd in mijn ontwerp. Mijn ontwerp was een bijna grafische weergave van een berg door alle verdiepingen heen van de top van de berg langzaam eindigend in de voet van de berg op de begane grond.
Wat maakt een project interessant en boeiend?
„Mijn maatschappelijke interesse in mensen en hoe dat schakelt boeit mij. Als ik mensen portretteer is het niet alleen het plaatje van een gezicht of een mens, maar ook de mens daarachter, dat fascineert mij. Mijn insteek is om kunst te zien als verbinding, niet alleen mijn verhaal als kunstenaar dat ik wil opdringen aan anderen. Kijk mij eens met mijn verhaal, hier moet je naar kijken. Ik kijk naar wat is er, wie is er, met wie heb ik te maken, waar en in wat voor situatie kom ik terecht en dat neem ik als uitgangspunt voor mijn projecten. Vorm en kleur zijn voor mij de abstractie van waaruit de te weer te geven wereld wordt verbonden, grote grafische elementen in felle kleuren. Dit geldt ook voor het gevelproject in Zuid rond het thema ‘Vogels’, waarbij lucht of hemel steeds terugkerende abstracte elementen zijn. Ik creëer lucht en ruimte waar het niet is. Dit doet zich ook voor bij de muurschildering van het Pythagoras Parkje aan de Stationsstraat. De kijker wordt altijd uitgedaagd om te zoeken naar verbanden en betekenis.”
Welke projecten liggen je na aan het hart?
„Dan denk ik naast mijn muurschilder-projecten ook aan het ruimtelijke werk dat op meerdere plekken is gerealiseerd, zoals het MKZ monument in De Vecht en Nijbroek en in de wijk Zuid de ‘Zuidhaan’ een kinetisch beeld van 9 meter hoog. Het beeld is in staat van permanente verandering onder invloed van wind en zonlicht en de effecten daarvan op de directe omgeving. In Nijbroek heb ik op de gevel van de school nog een werk gemaakt in de vorm van een transparant, open boek waarin zelfportretten van de kinderen zijn gegraveerd die afhankelijk van zon en licht een reflectie laten zien op de witte gevel.
- Geboren: 7 augustus 67
- Ouders: Hidde Peters (overleden 1996) en Susanna Maria Peters-Kloots (overleden 2014)
- Broers-Zussen: Dominique Peters, komt ook weer in Apeldoorn wonen
en Alexander Peters, woont in Zwitserland, is veel te ver weg en ik mis hem 
- Verliefd, verloofd, getrouwd: Verliefd getrouwd met Marlies Musch.
- Meest trots op: Onze kinderen, zoon Tijs en dochter Rosa die allebei in Amsterdam studeren.
- Raakt geïnspireerd door: liefde, lege muren, lekkere muziek en leuke mensen.
- Hekel aan: onecht en onrecht
- Is gek op: vrijheid
- Welk boek ligt er op je nachtkastje: Altijd 3 tegelijk, Mythos/Stephen Fry(niet uit),Levens van Jan Six/Geert Mak (niet uit), DJ van Kluun(uit)
- Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken: goed nieuws
- Toekomstdroom: mijn diepste wensen waarmaken
Wanneer ontdekte je dat er een kunstenaar in je schuil ging?
„Ik was er al jong van overtuigd dat mijn doel was: kunsten beoefenen. Ik heb kunst nooit gezien als een hobby maar een manier van verbeelden hoe je naar de wereld kijkt en hoe je in de wereld bent. Ik heb daarbij kunst al medium gekozen maar het zou ook theater hebben kunnen zijn. Maar kunst in de brede zin gaf mij de middelen die ik wilde gebruiken om me uit te drukken. In de tijd dat mijn vriendjes op het voetbalveld stonden kreeg ik een vriendinnetje zover om te poseren. Ik had al vrij vroeg schilderles genomen bij een welbekende Apeldoornse kunstenaar Hanspeter Nagtegaal. Ik zag hem schilderen, aangebeld en gevraagd of ik les kon krijgen. Ik heb mijn moeder zover gekregen om de lessen te betalen. Ik heb daar heel veel basiskennis opgedaan. We konden het goed met elkaar vinden. Later heeft hij me nog meegevraagd naar Japan om te helpen bij Het Huis ten Bosch project, waar hij werkte aan een aantal plafondschilderingen. De kunst zat al vroeg in mij.”
Je bent opgegroeid in Apeldoorn en naar Amsterdam vertrokken voor opleiding en werk. Hoe kijk je terug op je Amsterdamse periode?
„Na mijn middelbare schooltijd ben ik nog in dienst geweest bij de Luchtmacht als wachtcommandant in Nieuw-Milligen. Ik heb toen op de meeste academies toelatingsexamen gedaan en ben naar de Rietveld Academie gegaan en gekozen voor de richting autonome schilderkunst en grafiek. Daar ben ik afgestudeerd op met grafiek bedrukte lampenkappen en beschilderde tafelkleden, waar ik een hele installatie van had gemaakt. Mijn interesse gaat altijd verder dan het object sec. Altijd in relatie tot andere zaken. In Amsterdam ben ik getrouwd met Marlies, ook Apeldoornse van geboorte, we kennen elkaar al heel lang. We hebben daar onze kinderen gekregen. We hebben daar ruim 16 jaar gewoond, we zaten daar heel krap met zin vieren op 43 vierkante meter. Ik had een heel mooi atelier in het Amstelpark, maar daar moest ik uit. Een moment om eens rond te gaan kijken naar een andere woonplek, meer ruimte voor de kinderen. We konden toen een huis huren in Apeldoorn en zo zijn we teruggekomen. Het had net zo goed Arnhem kunnen zijn. Ook fijn om weer dichterbij onze ouders te zijn.”
Je geeft nog veel les, wat vind je het mooie aan lesgeven?
„Ik doe graag dingen solo, samenwerken is mooi, maar alleen kan ik de zaken beter regisseren. In het lesgeven heb ik al vrij direct na mijn afstuderen ontdekt dat ik dat heel inspirerend vond om contact te hebben met anderen en om dingen over te dragen. Zelf heb ik dat sterk ervaren bij twee leraren die ik had op de Rietveld academie. De een was heel traditioneel kende elk lichaamsbotje, heel streng en orthodox maar vond mijn tekenstijl in lijnvoering wel heel mooi, de ander was veel liberaler maar tegelijkertijd ook heel veel van geleerd. De losse stijl gecombineerd met de techniek is de manier waarop ik les zou willen geven. Nu na 25 jaar beeldend kunstenaar zijn is het nog steeds inspirerend, nooit saai en altijd weer anders. Ik krijg van leerlingen terug dat ik ze stimuleer zonder dat ze het gevoel hebben dat ik ze voor het lapje hou. Bij Stichting kLeef geef ik al zo’n 15 jaar schilderlessen waarbij eveneens de mens voorop in dat proces van uitwisseling. Deze interactie vind ik heel prettig. Het is een mooie balans in mijn beroepspraktijk. Dat geldt ook als ik met kinderen werk.
Wat is je diepste motivatie om te doen wat je doet?
„Ik ben mens en jij bent mens. We kunnen in dit leven een rol aannemen die we willen, voor zover dat mogelijk is. De keus is er niet altijd. Ik ben vader, of ik ben zoon. Mijn diepste motivatie? Ik weet en ben me heel bewust dat ik niet alleen ben en dat ik functioneer in een samenhang met anderen. Dat vind ik een mooi iets. Ik ben geen activist maar alles wat je hier om je heen ziet (we kijken zijn atelier rond) en alles wat ik heb gemaakt heeft voor mij wel betekenis, maar of dat nou ooit gezien wordt in de diepere betekenis van het woord weet ik niet. Mijn diepste motivatie is om te blijven zoeken naar het zichtbaar maken van het niet direct zichtbare.”
Je bent nog betrekkelijk jong. Wat zijn voor jou nog uitdagingen waar je nog niet aan toe gekomen bent?
„Meer bezig zijn en betrokken worden bij het realiseren van kunst in de openbare ruimte op een ander niveau dan waarop het nu gebeurd. Er is nog veel te doen. Voorlopig komt er zeker nog geen einde aan de uitdagingen die op mijn pad kunnen komen. Er zullen ongetwijfeld zaken blijven liggen waar ik niet aan toe kom.
Welke kunstenaars inspireren je vandaag de dag nog steeds?
„Van Rembrandt met zijn verfbehandeling die ik echt fenomenaal vind, tot de olieverfschetsen van Rubens die nu te zien zijn in Rotterdam, daar moet ik echt heen. Van de meer hedendaagse kunstenaars, ook abstract werkende kunstenaars, word ik door geraakt. Anselm Kiefers werk vind ik prachtig maar ook het abstracte werk van Gerhard Richter, op hele grote formaten, geweldig. Zo zijn er heel veel voorbeelden. En niet te vergeten Banksy, de manier waarop hij met hele simpele en doeltreffende middelen de architectuur gebruikt om de kunst te laten spreken. Het gaat om de authenticiteit.”
Op de website www.penpaints.nl vind je alle informatie over zijn werk. Een merkwaardige naam? Toch niet, Pen is zijn bijnaam die hij al vanaf zijn geboorte heeft gekregen van zijn ouders en hij wordt nog steeds zo genoemd door zijn geliefden en vrienden.
