Een vrouwelijk koningskind krijgt in Nederland de titel prinses. Beatrix was ná Wilhelmina en Juliana de derde regerende vorstin van Nederland. Wilhelmina beschouwde zichzelf Apeldoornse. Het schijnt dat Juliana ook graag Apeldoorn als woonplaats gekozen had. Maar ja: haar moeder woonde al op het Loo en het paste niet dat Juliana en haar man bij haar moeder gingen wonen. Beatrix heeft nooit echt in Apeldoorn gewoond. Ze kwam natuurlijk wel bij haar grootmoeder op bezoek. Verder gebruikte ze kasteel het Oude Loo voornamelijk als vakantie- of weekendwoning. In de periode kort na het overlijden van Prins Claus was ze hier wel vaker.
Maar dan nu over de Prinses Beatrixlaan. Niet echt een koninklijke omgeving dicht bij het Paleis het Loo. Hoewel: de laan begint bij de Prins Willem Alexanderlaan en eindigt bij de Koning Lodewijklaan. Dus qua naam past het wel in de buurt.
De laan heeft geen koninklijke uitstraling. Eerst links drie appartementengebouwen “De Witte Wolken” en een duivensportcentrum. Iets verder aan deze laan een vervallen bouwmarkt die mogelijk vervangen wordt door een supermarkt. De laan kruist met de Asselstraat en eindigt met aan de linkerkant de middelbare school Sprengeloo.
De uitstraling van de laan is heel anders dan die van Beatrix zelf. Ze schijnt geen gemakkelijke dame te zijn. De aanspreektitel “majesteit” kwam weer terug. Want ze wilde echt niet, net als haar moeder, met “mevrouw” aangesproken worden! Ook schafte ze het jaarlijks defilé bij Soestdijk af. Juliana vierde op die manier haar verjaardag met de onderdanen. Maar Beatrix wilde het anders: ze ging vanaf haar kroning koninginnedag vieren met een bezoek aan één of twee Nederlandse plaatsen. Verder werd het bijzonder kneuterig gebruik van “vlak voor kerst chocolade schenken voor het hofpersoneel” door haar afgeschaft. Ze liet wel Koninginnedag op de dertigste april, want haar geboortedatum, 31 januari, werd niet geschikt gevonden voor zo’n dag.
Beatrix had het lang niet altijd gemakkelijk. Haar keuze voor een Duitse echtgenoot viel niet in de smaak bij een deel van de Nederlandse bevolking. Haar kroning werd ontsierd door grote krakersrellen. Die krakers relden met als leus: “geen woning geen kroning”. En dan de aanslag in 2009 hier in Apeldoorn. Wie herinnert zich niet de putdiepe zucht van haar vóór het begin van haar toespraak ’s avonds na de aanslag?
Een straat die qua karakter niet zo goed bij het karakter van de vernoemde past. Maar dat is toch niet altijd te voorkomen?
